زندگی روزمره‌ی ما تبدیل شده به تاثیر پذیرفتن از فضای مجازی و انتظارات بی‌‌جا پیدا کردن نسبت به اینکه ظاهرمان چه شکلی باشد، روابط رمانتیک مان چه طور باید پیش برود، و حتی در حین رابطه‌ی جنسی با پارتنرمان باید چه کارهایی انجام دهیم.
جای تعجب ندارد که پروفایل‌های ما در فضای مجازی صرفاً نشان دهنده‌ی کسی است که فکر می‌کنیم باید باشیم نه ارائه آنچه واقعاً هستیم. به عبارت دیگر پروفایل‌های ما نسخه‌ی آرمانی از خودمان هستند که می‌خواهیم به آن برسیم.
ما تنها در تلاشیم با سایرین تطابق یابیم، دوستمان بدارند، و توسط سایر انسان‌‌ها پذیرفته شویم- ممکن است فکر کنیم، امکان ندارد کسی ما را به خاطر چیزی که واقعا هستیم دوست بدارد. بنابراین، چگونه از این موانع بگذریم و یاد بگیریم چطور خودمان باشیم؟!!
این روزها، روابط شخصی برای مان بسیار مهم هستند و انجام هر کاری که این روابط را تهدید کند، می‌تواند بسیار ترسناک باشد. چرا باید خودمان باشیم، اگر این کار منجر به دور شدن سایرین از ما می‌شود؟
در دنیای امروز، جایی که همه خود را به شکل آنلاین بی‌نقص، جذاب، و خوشحال نمایش می‌دهند، ارائهی خودِ واقعی‌مان می‌تواند ریسک بزرگی به نظر آید.
اگر حس کنیم هیچ کدام از این ویژگی‌ها را نداریم چه؟ آیا خود ِ واقعی‌مان باعث می‌شود دیگران از ما فرار کنند؟ آیا همه ناگهان طردمان خواهند کرد؟ احتمالاً بعضی از اشخاص حاضر در زندگیتان بر این باوراند که همه باید به یک شکل خاصی ظاهر شوند و تنها چیزی که اهمیت دارد ارائه آن تصویر خاص از خود است.
اگر شروع به بروز خود واقعیتان کردید، ممکن است این اشخاص به شکل متفاوتی با شما رفتار کنند، و همین موضوع است که «خود بودن» را کمی مخاطره آمیز می‌کند. اگر خودتان نباشید، دیگران هرگز شانس شناختن خود واقعیتان را پیدا نخواهند کرد، بنابراین نمیتوانید آن طور که باید با آنها ارتباط برقرار کنید.
پس به جای اینکه اجازه دهیم «ترس» ابراز وجودمان را کنترل کند، نیاز داریم یاد بگیریم چگونه خود را بپذیریم. در اینجا به پرسش چطور خودمان باشیم پاسخ دادهایم.
۱-پذیرش خودتان
فضای مجازی می‌تواند این حس را به شما بدهد که جذاب نیستید. البته که مدل‌ها و بازیگران جذاب هستند، اما ما حتی وقتی دوستانمان هم در فضای مجازی عکس‌های بی‌نقص فتوشاپ شده‌ی‌شان را می‌گذارند، اغلب خودمان را با آنها مقایسه می‌کنیم و حس جذاب نبودن بهمان دست می‌دهد.
بسیاری از شواهد حاکی از آنند که هر چه وقت بیشتری در فضای مجازی که شامل افراد جذاب است بگذاریم، احساس بدتری درباره‌ی خود پیدا می‌کنیم. اما چون نمی‌خواهیم دست از اعتیادمان به فضای مجازی برداریم، آن را ترک نمی‌کنیم.
فضای مجازی آنقدر زیرکانه و نامحسوس بارها و بارها به ما می‌گوید تو به اندازه کافی خوب نیستی که ما شروع می‌کنیم به باور کردن این امر. و تصورمان این است که فضای مجازی دروغ نمی‌گوید؛ اما این باوری غلط است.
رسانه‌ها سطح استاندارد هر چیزی را به شکل غیر ممکنی بالا می‌برند، بنابراین مهم نیست چه قدر سخت تلاش به ارتقاء و بهتر کردن خود کنیم، همیشه حس این را داریم که به آن استانداردها نرسیده‌ایم.
۲-شناسایی گفتگوی منفی با خود
یکی از راه‌های بهتر پذیرفتن خود شناسایی و به چالش کشیدن گفتگوی منفی با خودمان است. ما همیشه این مونولوگ درونی که در ذهنمان پچ پچ می‌کند را داریم، که هر چه در حال رخ دادن در اطرافمان است را تفسیر می‌کند.
برای خیلی از ما، این گفتگو اغلب منفی است. برای مثال، ممکن است زمانی که تلویزیون می‌بینید یا در فضای مجازی می‌گردید فکر کنید، «من زشتم» یا «زندگی من مزخرف است». اگر دوستمان عکسی از اوقات خوشش پست کند که در آن حضور نداشته‌ایم، شاید فکر کنیم «او از من متنفر است».
ما می‌توانیم برخی از نشخوارهای ذهنی‌مان را به راحتی با محدود کردن زمان جستجو در فضای مجازی، متوقف کنیم، اما همچنین نیاز داریم تا توقف گفتگوی منفی با خود را نیز تمرین کنیم.
۳- شادمانی بابت نقاط قوت
ما می‌توانیم عادت کنیم به جای خوشحالی بابت نقاط مثبت، بر نقاط منفی‌مان تمرکز کنیم. گاهی بعضی کارها را خوب انجام نمی‌دهیم و این هیچ اشکالی ندارد. وقتی به جای کارهایی که در آن خوب هستیم بر این موارد تمرکز می‌کنیم می‌تواند واقعاً افسرده‌مان کند.
به عنوان مثال، گاهی احساس افسردگی می‌کنیم، زیرا نمی‌توانیم روابط‌مان را برای مدت طولانی حفظ کنیم. اگر به طور مداوم خود را بابت کارهایی که در آن خوب نیستید دست کم بگیرید، دوست داشتن خودتان سخت می‌شود.
بنابراین، علاوه بر تلاش برای بهبود نقاط ضعف‌مان، باید به خود کارهایی که در آنها خوب هستیم هم یادآوری کنیم. اگر درباره‌اش فکر کنیم، هر یک از ما نقاط قوت زیادی داریم، حتی اگر این ویژگی‌ها کوچک و ناچیز به نظر آیند.
۴-ابراز خود
دیگر چه چیزهایی مانع از این می‌شوند تا خودمان باشیم؟ دلیل عمده، ترس از این است که دیگران چه فکری درباره‌مان خواهند کرد اگر خود واقعی‌مان را نشان دهیم. برای مثال، همه‌ی دوستانمان درباره‌ی یک موضوع سیاسی با یکدیگر هم عقیده هستند، بنابراین ما تصمیم می‌گیریم نظرمان که متفاوت با آنهاست را نگوییم.
شاید دوستانمان از شام خوردن در رستوران‌های لوکس لذت ببرند، پس ما تصمیم می‌گیریم آنها را برای شام به خا‌نه‌ی دنج‌مان دعوت نکنیم. ما عقب می‌کشیم زیرا از عواقب احتمالی می‌ترسیم.
ما هر چیزی درباره‌ی خودمان را با دیگران به اشتراک نمی‌گذاریم-مگر برای موارد خوب. نمی‌خواهیم کسانی که تا به حال ملاقات کرده‌ایم از کوچک‌ترین اتفاقات زندگی‌مان باخبر شوند و این هیچ اشکالی ندارد.
جایی به مشکل برمیخوریم که، ابراز وجودمان تبدیل شود به اجرایی از قبل طراحی شده برای ایجاد واکنش‌های به خصوصی در دیگران.
نتیجه این می‌شود که، برخی افراد زندگی‌مان متوجه می‌شوند در اعماق وجود واقعاً چه کسی هستیم، اما از طرف دیگر خودمان شروع می‌کنیم به فراموش کردن خودِ واقعی‌مان و آن کسی که در عمق وجودمان هست.
پس چطور بفهمیم ابراز وجودمان تبدیل به یک نمایش برای مخاطبین شده یا ارائه‌ای از خود واقعی‌مان است؟ بهتر است از خود بپرسیم: آن شخص چه کسی است که ما تظاهر به آن می‌کنیم؟ (همان شخص با لباس‌های بی‌نقص، اندام فتوشاپ شده، بزرگ‌ترین لبخند دنیا). یا شاید متوجه شویم عکس‌های‌مان را پست می‌کنیم نه برای نشان دادن به دیگران، بلکه برای ایجاد تفکر خاصی در ذهنشان از خودمان.
۵-نشان دادن آسیب پذیری
یکی از قدم‌های مهم دیگر برای خود بودن، نشان دادن آسیب پذیری است. اکثر ما، واقعاً دلمان نمی‌خواهد بخش‌هایی از وجودمان که دوست نداریم را نشان دهیم، آن قسمت‌هایی که می‌ترسیم یا از آنها شرمساریم، خجالت زده‌ایم یا در آن ضعف داریم.
به اشتراک گذاشتن این بخش‌ها اصلا کار آسانی نیست. ما نگران هستیم-اگر دیگران نظرشان درباره‌مان عوض شود چه؟ اگر طردمان کنند چه؟ نشان دادن آسیب پذیری، ترسناک است. این کار مانند این است که یک زخم قدیمی را باز کنید و به دیگران دقیقا نشان دهید کجا باید نمک رویش بپاشند.
ما نمی‌توانیم تنها آن قسمت‌هایی را که دوست داریم انتخاب کنیم؛ بنابراین باید هر از گاهی آسیب پذیری‌مان را بروز دهیم.
می‌توانید با آسیب پذیر بودن در فضای مجازی شروع کنید. مثلاً، برخی افراد پست‌هایی درباره‌ی مبتلا شدن به هرپس یا سندروم روده تحریک پذیر گذاشته‌اند. یا زنان و مردان بیشماری داستان‌های‌شان از آزار و اذیت جنسی با هشتگ #METOO یا#WhyIDidntReport را به اشتراک گذاشته‌اند.
این داستان‌ها و احساسات که صرفاً شاد نیستند آسیب پذیری این افراد را نشان می‌دهند. شما می‌توانید با هر کسی که راحتید در زمان مشخصی آسیب پذیری‌تان را بروز دهید. هدف این است که بتوانیم تمام آنچه که واقعاً هستیم باشیم، حداقل گاهی اوقات.
