اولین باری که روانشناسان به این موضوع علاقه نشان دادند اوایل قرن نوزدهم بود. در آن زمان همه میترسیدند که داشتن دوست خیالی در کودکان نشانه عدم ثبات عاطفی یا مشکلات روانی باشد.
اما دانشمندان در طول دو دهه اخیر اطلاعات بیشتری درباره این همبازیان خیالی کسب کردهاند و نتیجه این تحقیقات نشان میدهد که بالعکس این دوستان نشانه پیشرفت و رشد مثبت در کودکان هستند.
جالب اینجاست که داشتن دوستان خیالی در میان کودکانرایج است.
اکثر افراد یا خودشان در کودکی دوست خیالی داشتهاند یا کسی را میشناسند که در دوران کودکی همبازی خیالی داشته است. برخی مطالعات نشان میدهد که حدود 65درصد کودکان دوست خیالی دارند.
کودکان معمولاً از 3-5 سالگی شروع به اختراع دوستان خیالیشان میکنند. این مورد در سراسر جهان و از همه فرهنگها از کشورهای انگلیسی زبان گرفته تا کنیا، نپال و ژاپن گزارش شده است.
نه تنها کودکان در حال رشد بلکه افراد مبتلا به سندروم داون و کودکان مبتلا به اوتیسم نیز از بازی با دوستان خیالیشان لذت میبرند.
از دیگر دلایل مهم ساخت دوست خیالی این است که کودک به دلیل رفتار بد یا شیطنت مورد سرزنش قرار گرفته و مقصر شناخته شود. به گفته کودکان سازنده دوستان خیالی، این دوستان دلیل شکستن پنجرهها یا به هم ریختگی اتاق هستند.