اختلال شخصیت اجتنابی

***اگر شما هم جزآن دسته افرادی هستید که در برقراری ارتباط با دیگران دچار مشکل هستید و نمی‌توانید با آنها ارتباط برقرار کنید اما دوست دارید تا با دیگران ارتباط برقرار کنید، می توانید متن زیر را بخوانید…..

اختلال شخصیت اجتنابی چیست؟

افرادی که اختلال شخصیت اجتنابی دارند معمولا تمایل دارند که با دیگران ارتباط برقرار کنند اما احساس بی کفایتی می‌کنند و نسبت به ارزیابی منفی دیگران بسیار حساس هستند و می‌ترسند که از جانب دیگران طرد شوند. همین احساس‌ها باعث می‌شود تا شروع ارتباط با دیگران و حفظ این ارتباط برای آنها دشوار گردد.

این افراد روابط اجتماعی محدودی دارند، از تعاملات اجتماعی اجتناب کرده و از دیگران کناره گیری می کنند. حدود 5/0 تا 1 درصد از افراد جامعه دچار اختلال شخصیت اجتنابی هستند.

افراد مبتلا به این اختلال تمایل زیادی برای روابط اجتماعی یا فعالیت جدید دارند، اما ممکن است به دلیل ترس از عدم قبول و مورد پذیرش واقع شدن، بی میلی خاصی برای روابط اجتماعی نشان دهند، مگر آنکه تضمینی قوی برای پذیرفته شدن بدون انتقاد بدست بیاورند. آنها معمولا خجالتی و بسیار کم رو به نظر می رسند.

عزت‌نفس پایین، باعث می‌شود تا آن ها نسبت به سرزنش، انتقاد و تحقیر از طرف دیگران حساس شوند، و این دور باطل یعنی ترس از طرد و عدم پذیرش باعث می‌شود دوری و کناره گیری آنها از دیگران همواره ادامه می یابد.
در نتیجه این اختلال روابط اجتماعی فرد را محدود می سازد و ممکن است بر عملکردهای شغلی و اجتماعی وی، به ویژه در مواردی که مستلزم داد و ستد اجتماعی با دیگران است، تاثیر بگذارد.

ویژگی های افراد دارای شخصیت اجتنابی:

• • از فعالیت های شغلی ای که مستلزم تماس بین فردی چشم‌گیری باشد، به دلیل ترس از خرده گیری و انتقاد و تایید نشدن یا طرد شدن اجتناب می کنند.
  • خواستار رابطه و برخورد با افراد نیستند، مگر با برخی از کسانی که دوستشان دارد.
  • در روابط صمیمانه شان هم از ترس تمسخر یا استهزا شدن خوددار و حساب شده رفتار می کنند
  • دائم ذهنشان به این مسئله مشغول است که مبادا در موقعیت‌های اجتماعی دیگران بر آنها خرده بگیرند یا از جانب آنها طرد شوند.
  • به دلیل احساس بی کفایتی، در موقعیت های بین فردی جدید مهار شده رفتار می کنند.
  • خود را از نظر اجتماعی بی عرضه، از نظر فردی بی جاذبه یا نزد دیگران حقیر می دانند.
  • به طرز نامعمول از خطر کردن شخصی یا درگیر شدن در هر فعالیت جدیدی اکراه دارند، به این دلیل که ممکن است در این موقعیت ها خجالت زده یا دستپاچه بشوند.

دلایل ایجاد اختلالات شخصیت:

شخصیت یک فرد، ترکیبی از افکار و احساسات و رفتارهای او است که این ترکیب برای هر فرد منحصر به فرد است. شخصیت، همان طرز دیدگاه و فهم و ارتباط با محیط خارج و ارتباط با دیگران است. شخصیت فرد در دوران کودکی شکل میگیرد و دو عامل بر روی آن تاثیرگذاراند:

1. ژنتیک
2. محیط

چه هنگام باید به روانشناس مراجعه کنیم؟

اگر شما چندین علامت اختلال شخصیت اجتنابی را دارید به روانشناس مراجعه کنید. اختلالات شخصیت اگر درمان نشوند می توانند مشکلات قابل توجهی در زندگی شما ایجاد کنند و درمان نشدن آن می تواند باعث شود این اختلال سیر مزمنی پیدا کند و باعث مشکلات بیشتری گردد.
درمانگران چگونه آن را درمان می کنند؟

راه اصلی برای درمان اختلالات شخصیت، روان درمانی است. در طول روان درمانی، شما در مورد وضعیت خود اطلاعات می‌گیرید و در مورد خلق و خو، احساسات، افکار و رفتار خود را با یک روانشناس صحبت می کنید. رواندرانگر با استفاده از دانش و بینش دادن به شما، علائمتان را کاهش می‌دهد و رفتارهایی که با عملکرد و روابط شما تداخل دارد را فرا می‌گیرید.
روان درمانی ممکن است در جلسات فردی، گروهی، و یا در جلسات خانوادگی و یا حتی دوستان ارائه شود. انواع مختلفی از روان درمانی وجود دارد که رواندرمانگر بسته به نیاز شما درمان مناسب را انتخاب می‌کند. اگر شما دچار علائم خفیف باشید که به راحتی با مراجعه به روانشناس قابل کنترل است و در موارد شدید تر ممکن است به کمک روانشناس و روانپزشک به صورت توام نیاز داشته باشید.

با توجه به نیازهای و نوع اختلال شخصیت، درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• • • • روان درمانی
      • دارو درمانی
      • ترکیبی از روان درمانی و دارو درمانی

درمان روانشناختی (روان درمانی):

درمان اصلی این اختلال آموزش مهارت‌های اجتماعی به مراجعان است زیرا افرادی که شخصیت اجتنابی دارند معمولا توانایی لازم در رفتارهای ضروری که برای تعاملات موفق لازم است را ندارند. فراگیری و استفاده از چنین رفتارهایی برای بهبود عملکرد اجتماعی بسیار مهم هستند.

در درمان به مراجعان کمک می‌شود تا مجموعه بیشتری از مهارت‌های اجتماعی را پرورش داده، الگوهای رفتاریی که با تعاملات بین فردی تداخل می کنند را حذف کنند و اضطراب‌ش‌ درباره رویدادهای اجتماعی کاهش یابد.

سپس درمانگر به مراجعان کمک می‌کند تا این مهارت‌ها را در شرایط و موقعیت‌های زندگی روزانه به کار بگیرند. آموزش مهارت های اجتماعی همراه با تکنیک مواجهه تدریجی با موقعیت‌هایی که برای مراجع اضطراب آور است، درمان اصلی این اختلال است.

درمان می تواند به صورت انفرادی یا گروهی باشد. درمان گروهی می تواند مفید باشد زیرا فضایی امن را فرآهم می آورد که در آن مراجعان می توانند تعامل با دیگران را تمرین کنند، و این فضا به آنها اجازه می‌دهد تا از سایر افراد گروه که مشکلاتی مشابه خودشان دارند بازخورد گرفته و از حمایت آنها برخوردار شوند.
درمان های دارویی :

به دلیل شباهت زیاد اختلال شخصیت اجتنابی با اختلال اضطراب اجتماعی، درمان های دارویی برای این دو اختلال مشابه می باشد. درمان دارویی بر اضطراب شدیدی که در تعاملات با دیگران پیش می آید تاثیر می‌گذارد. داروهای بازجذب کننده انتخابی سروتونین مانند پروکستین (پاکسیل) و سرترالین (زولوفت) و بازدارنده های منو امین اکسیداز مانند فنلزین (ناردیل) در کاهش نشانگان اختلال شخصیت اجتنابی می تواند موثر باشد.